Een peuter aan de borst

Garnaal is intussen twee jaar en drie maanden jong. Hij houdt van liedjes zingen, op het bed springen met grote broer, met zijn loopauto door het huis scheuren en borstvoeding. En hoewel ik hem dat laatste nog met alle liefde geef, vind ik zijn liefde voor mijn melk soms een beetje té.

Ik ben helemaal overtuigd van de vele voordelen van borstvoeding, óók voor een peuter. Ik zie hoe mijn jongste een kind is dat blaakt van gezondheid. Ik zie hoe een borstvoedingsmoment hem enorm helpt als hij zich erg pijn heeft gedaan/met het verkeerde beentje uit bed is gestapt/zichzelf in de weg zit. Ik zie elke middag en avond in bed hoe rustig en vredig hij in slaap valt terwijl hij uit de borst drinkt. Kortom: leve de borstvoeding!

Maar soms zijn er van die dagen dat ik me nog niet mag neerzetten of hij klimt al op schoot om zichzelf aan te leggen. Of van die nachten waarin hij elk uur wel een slokje wilt. En eerlijk is eerlijk, ik voel intussen toch wel wat schroom om mijn peuter in het openbaar nog borstvoeding te geven. Garnaal heeft daar geen boodschap aan. En zo schalt er al eens "Garnaal mama drinken!" in een restaurant, in de supermarkt, vanuit de bakfiets of op een familiefeest. Zucht. Waar is de tijd dat hij alleen nog maar zes zei?

Jules is op bezoek

Wie een kind in de kleuterklas heeft zitten, kent hem ongetwijfeld: Jules. Aka de klaspop van zo goed als alle kleuterklasjes van Vlaanderen. In de klas van Minimossel worden er liedjes gezongen om Jules wakker te maken, liedjes gezongen om hem weer te slapen te leggen aan het eind van de dag, en tussendoor zit Jules in zijn eigen stoeltje en volgt hij met interesse de gebeurtenissen in de klas.

Het zou natuurlijk zielig zijn als Jules in het weekend op school moet blijven. Er zijn dan geen kindjes die voor hem zingen of om naar te kijken, en alleen is ook maar alleen. Daarom heeft de juf van Minimossel (samen met zo goed als alle andere kleuterjuffen van Vlaanderen) er iets op gevonden: Jules mag in het weekend met een kleuter mee naar huis. Het is dan de bedoeling dat de mama en/of papa foto's nemen en in een schriftje noteren wat Jules dat weekend allemaal heeft beleefd. En dat wordt dan na het weekend in de 'praatronde' op school overlopen, allemaal heel gezellig.

Dit weekend is Minimossel de gelukkige. Apetrots is hij, en hij zorgt voor Jules als voor een eigen kind. Jules moet ook een jas en schoenen aan als hij buiten gaat, en een pyama als hij gaat slapen. En als ik een verhaaltje lees, dan zorgt Minimossel ervoor dat Jules ook goed naar de prentjes kan kijken. Het voorstel van Mosselman om Jules in de garage te laten overnachten (zo'n voorstel is typisch iets voor Mosselman), werd verontwaardigd afgeketst: Jules slaapt bij Minimossel! Ik mocht nog van geluk spreken dat ik er ook nog bij mocht tot hij sliep, zoals ik nog steeds elke avond doe.

Hoe blij Minimossel ook is met z'n logé, ik ben dat zelf iets minder. Eerst en vooral bezorgt het me al wat stress dat vooraan in het Jules-schriftje staat dat hij proper moet blijven. Nu heeft Jules overduidelijk al een en ander meegemaakt, en ik steek er mijn hand niet voor in het vuur dat hij een sessie in de wasmachine overleeft. En dus doe ik alle moeite van de wereld om ervoor te zorgen dat er geen vettige friethandjes, druppels melk of plakkerig fruit binnen een straal van een halve meter bij Jules geraken. En dat is geen sincecure.

Ten tweede moet ik eraan denken om foto's te nemen van Jules en de avonturen die hij beleeft. Nu neem ik geregeld foto's, maar meestal gebeurt dat heel spontaan, en nu moet ik er dus echt aan dénken en dat lukt niet altijd even goed. Gelukkig heb ik intussen toch al wat bruikbaar beeldmateriaal vergaard, en het weekend is nog niet om.

Een derde reden voor mijn lauwe enthousiasme, is hoe gewoontjes ons weekend tot nu toe geweest is. Ik heb in het Jules-schriftje gelezen wat de andere kindjes zoal met Jules hebben gedaan: naar de speeltuin, naar de stad lekkere smoothies drinken, bij vriendjes gaan spelen, naar een babyborrel, naar de dierentuin, naar het bos... Jules is met ons eventjes naar de buurtsupermarkt geweest, en we zijn een pannenkoek gaan eten gisteren (dat is toch al wel wat). Vandaag wou ik een leuke wandeling gaan maken, maar wegens heel snel koude voetjes bij beide kinders en ook heel snel traantjes bij beide kinders wegens vermoeidheid, is dat niks geworden en waren we heel snel weer thuis. Waar beide kinders nu liggen te slapen (net als Mosselman), dus veel valt er voor Jules niet te beleven. En al zeker niet in de koffer van de auto, waar hij intussen toch al een dik uur ligt. Och, zo wordt hij toch al niet vuil. Dat is dan al één zorg minder.

Babybezoek

Afgelopen weekend ben ik met mijn kroost op babybezoek geweest. Een schoolvriendin heeft een maandje geleden het leven geschonken aan een flinke zoon, en die moest hoognodig bewonderd worden. Ik had afgesproken met een andere schoolvriendin om samen te gaan, en zo geschiedde.

Eerlijk gezegd vond ik het niet zo ideaal om de zonen mee te nemen. Ik wou eigenlijk rustig kunnen praten met de schoolvriendinnen, en zag dat zo gauw niet gebeuren met die jongens van mij in de buurt. Garnaal zit namelijk in een moeilijke fase. Sinds een week is ons immer vrolijke mannetje snel boos en veeleisend, wilt hij om de haverklap aan de borst, zeurt hij veel en vertoont hij af en toe tekenen van een bipolaire stoornis.

Het zal wel een ontwikkelingssprong zijn, want hij is druk bezig met nieuwe woordjes en tweewoordzinnetjes. Heel leuk allemaal, maar meneertje is nog niet altijd even verstaanbaar. Hoewel ik met veel voorsprong zijn beste tolk ben, komt het meer dan geregeld voor dat ook ik écht niet weet wat hij wilt zeggen. En ik druk me zacht uit als ik u zeg dat hij dat niet graag heeft.

Ik hoef u vast niet te vertellen dat een gefrustreerde bijna-tweejarige weinig tot geen rekening wilt houden met de wens van zijn mama om een rustig en ononderbroken gesprek te voeren. Daarbij komt nog dat ook mijn kleuter van drie nog erg veel moeite heeft om mama niet steeds te onderbreken met filosofische levensvragen als 'wat eet een lieveheersbeestje?' en 'waarom is er wind in de herfst?'. Kort gezegd dacht ik meer met de zonen te moeten bezig zijn dan met de schoolvriendinnen en schattige baby.

Maar wat is het meegevallen! Minimossel en Garnaal hebben zich uitstekend en in relatieve stilte vermaakt met het oudere broertje van de baby en diens speelgoed. Ik heb een leuk praatje kunnen slaan met mijn vriendinnen. Als kers op de taart is het boeleke, dat naar pasgeboren baby rook, héérlijk, in mijn armen in slaap gevallen.

Ik had het eerlijk gezegd niet gedacht, maar intussen kan ik met zekerheid zeggen dat het niets meer voor mij is, zo'n kleintje. Geef mij maar die 'grote' loebassen van mij. Er zijn weliswaar boze buien en te veel nieuwsgierige vragen, maar er zijn ook aanstekelijke giecheltjes, leuke gesprekjes en hopelijk binnenkort een einde aan die lange periode van onderbroken nachten (Garnaal houdt nog steeds van een slokje 's nachts, maar zo lang zal dat nu toch niet meer duren neem ik aan). En de huiluurtjes, vastzittende boertjes en moeilijk doorkomende tandjes laat ik ver achter mij. Ook héérlijk.

Ziek

In mijn vorige bericht deelde ik u al mee dat Minimossel sinds september naar school gaat. Ik vermeldde toen ook even dat hij al vaak afwezig was geweest door ziekte, en door omstandigheden nader te omschrijven wil ik deze log daar graag aan wijden, aan ziektes.

Tot september was Minimossel een kereltje dat bijna letterlijk blaakte van gezondheid. Hij had dan ook belangrijke omstandigheden mee: lang borstvoeding gekregen om zijn immuunsysteem te boosten, altijd thuis bij mama en papa, vrij weinig contact met andere kinderen en hun bijbehorende ziektekiemen en een papa die bijna fanatiek zijn neusje spoelde en zo vrijwel elke beginnende verkoudheid in de kiem kon smoren.

Natuurlijk had ik verwacht dat het mooie liedje niet zou blijven duren. De keren dat Minimossel ziek is geweest sinds september, zijn al lang niet meer op een hand te tellen. Het heeft een hele tijd geduurd voor hij een hele schoolweek kon gaan zonder 'uit te vallen'. Intussen kan hij beter om met de stortvloed aan bacteriën en virussen en lukt het steeds beter om onafgebroken perioden naar school te gaan. Hij is dus goed bezig.

Wie er minder goed bezig is, ben ik. Ik zet voor u even op een rijtje wat mij de laatste maand zoal heeft platgelegd:
- een zware verkoudheid met een beetje koorts, natuurlijk net toen we in Spanje waren (en laat ik u vertellen dat vijf van je zeven dagen vakantie snotteren, hoesten en rillen écht geen pretje is, en vliegen met een verstopte neus vind ik ook al geen aanrader).
- een buikgriep met veel misselijk zijn en braken
- twee keer twee dagen een grieperig gevoel, u kent het wel: overal pijn aan spieren en gewrichten, en koortsig
- en nu zit ik met een verkoudheid en een erg pijnlijke keel, al de derde dag (gisteren en eergisteren ook nog koorts erbij), en ik ben het zat!

Wat me zo vatbaar maakt de laatste tijd, ik heb er het raden naar. Het enige wat ik kan bedenken, is mijn chronisch slaapgebrek (dat Garnaaltje toch), maar daar kan ik zelf weinig tot niets aan doen. Dus vanaf morgen ga ik me maar eens op kilo's fruit storten voor de nodige vitamientjes. Als ik weer iets door mijn keel krijg natuurlijk. Hoopt u met me mee?

Terug van weggeweest

Ik ben terug van weggeweest. Spijtig genoeg was ik niet écht weg. Het was nochtans mooi geweest, zo'n grote reis van een aantal maanden, naar een of ander ver land, met veel vrije tijd, maar zonder internetverbinding. Dan had ik een heel goed excuus gehad om deze blog zo verwaarloosd te hebben. Dat heb ik nu niet. Maar ik schaam me diep, is dat ook al goed?

Intussen is hier ten huize Mossel wel een en ander veranderd. Minimossel gaat immers sinds september halve dagen naar school. Dat gaat niet altijd met volle goesting (en dat is een understatement), en met nogal veel onderbrekingen wegens ziekte en (niet verder vertellen) een weekje Spanje, maar in principe gaat hij dus elke dag, en dat is echt een grote verandering hier.

Niet alleen kunnen we ons nu niet meer sloom uitrekken bij het wakker worden, om daarna rustig te ontbijten en een lange ochtenddouche te nemen, we zijn meteen ook een heel stuk sportiever geworden. Want wij gaan  met de fiets naar school (toch wel ruim negen km enkele reis): Mosselman neemt de bakfiets met de twee zonen, ik rijd mee met mijn gewone fiets.

Dat fietsen doen we met elektrische trapondersteuning, en dat maakt het misschien wat minder sportief. Al  trappen we echt wel goed door, druipt het zweet van onze lijven (overstatement om mijn understatement van daarnet te compenseren) en halen we duizelingwekkende snelheden. En we bewégen tenminste weer geregeld, en dat was lang geleden. Nog langer dan u hebt moeten wachten op een nieuw bericht op deze blog!

Schande!

Het is meer dan een maand geleden dat ik nog een logje plaatste. Mocht u zich zorgen hebben gemaakt over mij: dat was helemaal niet nodig. Alles gaat hier prima. Prima, maar druk, en dan durf ik mijn blog wel eens uit het oog verliezen.

Dus vanaf nu komt 'blog bijhouden' op mijn to do-lijstje te staan. Daarop zet ik ook meteen maar een aantal andere goede voornemens, zoals:
- een (gezond) weekmenu maken (én uitvoeren!). U wilt niet weten hoe vaak Mosselman en ik om half zes 's avonds pas beslissen wat we gaan eten, om dan in allerijl nog de nodige boodschappen te doen voor de winkel sluit. Als ik op voorhand weet wat we gaan eten en dus ook de nodige ingrediënten in huis heb, moet het toch gemakkelijker gaan. Want laat ik u zeggen dat koken met een hongerig kind aan elk been, niet meteen mijn favoriete tijdsverdrijf is.

- mijn luie lichaam wat in beweging krijgen. Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat sinds de komst van Minimossel, op een paar dagen na 33 maanden geleden, sporten helemaal onderaan mijn prioriteitenlijstje geraakt is. Te mijner verdediging voer ik aan dat de zonen ware borstvoedingsfanaten waren/zijn, die vooral 's avonds en 's nachts een serieus boontje hebben voor mama (lees: van papa niets of weinig willen weten). Dat betekent dat ik eigenlijk aan huis gekluisterd ben, en dat beperkt de mogelijkheden nogal. Maar ik geef het toe: hier staat een hometrainer, we hebben fitnessvideo's, en in het weekend kan ik er overdag zeker wel een uurtje tussenuit om te gaan fietsen/joggen/wandelen.

- heel veel buiten komen met de zonen. Met het mooie weer zijn we lekker veel buiten geweest (wandelen, in de tuin spelen, naar de speeltuin) en het valt me echt op dat mijn mannetjes daar intens van genieten. Dus ook met minder goed weer, als bij mij de neiging om lekker binnen te blijven durft toeslaan, mag ik de zonen die gezonde buitenlucht niet onthouden.

Goed, nu staat het zwart op wit, zeker een stimulans om een extra inspanning te doen. Ik hou u binnenkort op de hoogte.

Vakantie

We zijn net terug van een paar dagen Oostenrijk. Er eens even helemaal tussenuit, heerlijk is dat.

Mosselman heeft wat geskied, ik heb veel gewandeld met de kinderen in het sneeuwvrije en zonovergoten dal, en met hen gespeeld in de kindvriendelijke tuin van het hotel. De inderhaast geleende skibroeken voor de zonen zijn dus onaangeroerd in de hotelkamer gebleven, maar daar ben ik niet rouwig om. Een wintervakantie is namelijk niet helemaal mijn ding.

Minimossel en Garnaal hebben er ook van genoten. Al vond Minimossel het na een paar dagen wel tijd om naar huis te gaan. Dat leidde ik toch af uit het volgende:

De voorlaatste avond in bed zei hij : 'Dat is toch mijn kamer niet? Ik wil in mijn kamer zijn.'
Toen hij de ochtend nadien bij het enorm uitgebreide ontbijtbuffet stond om te kiezen wat hij bij zijn versgebakken pistolet wilde eten, wilde hij graag tolijnsla, wat er niet was, en wat er thuis wel altijd is.
En hij vroeg vaak waar zijn tijger was, een favoriet speelgoeddier waar hij thuis uren mee kan bezig zijn en die ik was vergeten mee te nemen.

Gelukkig had Minimossel zelf een vindingrijke oplossing bedacht voor het tijgergemis: hij deed dan maar alsof hij zelf een tijger was. En dus liep er geregeld een klein jongetje achter ons op handen en voeten, onderwijl tijgergewijs brullend en aan het tapijt knabbelend, want 'daar ligt het vlees voor de tijger, mama'.

De andere hotelgasten keken het vertederd glimlachend aan. En ook Garnaal wist hen bijna tot tranen toe te beroeren, met zijn nimmer aflatende pogingen de lange hal op twee voetjes te doorkruisen zonder te vallen,
met zijn armpjes voor zich uitgestrekt ter bewaring van zijn evenwicht.

Ze waren vast allemaal stikjaloers op ons, dat wij de ouders mogen zijn van die twee schattige kereltjes. Behalve dan elke avond tijdens het eten, want Garnaal weigerde pertinent om langer dan tien minuten te blijven zitten in zijn stoeltje, alle afleidingsmanoeuvres en lekkere hapjes ten spijt. En als Garnaal iets pertinent weigert, doet hij dat niet erg schattig. Maar dat is stof voor een andere log.