zondag 29 januari 2012

Jules is op bezoek

Wie een kind in de kleuterklas heeft zitten, kent hem ongetwijfeld: Jules. Aka de klaspop van zo goed als alle kleuterklasjes van Vlaanderen. In de klas van Minimossel worden er liedjes gezongen om Jules wakker te maken, liedjes gezongen om hem weer te slapen te leggen aan het eind van de dag, en tussendoor zit Jules in zijn eigen stoeltje en volgt hij met interesse de gebeurtenissen in de klas.

Het zou natuurlijk zielig zijn als Jules in het weekend op school moet blijven. Er zijn dan geen kindjes die voor hem zingen of om naar te kijken, en alleen is ook maar alleen. Daarom heeft de juf van Minimossel (samen met zo goed als alle andere kleuterjuffen van Vlaanderen) er iets op gevonden: Jules mag in het weekend met een kleuter mee naar huis. Het is dan de bedoeling dat de mama en/of papa foto's nemen en in een schriftje noteren wat Jules dat weekend allemaal heeft beleefd. En dat wordt dan na het weekend in de 'praatronde' op school overlopen, allemaal heel gezellig.

Dit weekend is Minimossel de gelukkige. Apetrots is hij, en hij zorgt voor Jules als voor een eigen kind. Jules moet ook een jas en schoenen aan als hij buiten gaat, en een pyama als hij gaat slapen. En als ik een verhaaltje lees, dan zorgt Minimossel ervoor dat Jules ook goed naar de prentjes kan kijken. Het voorstel van Mosselman om Jules in de garage te laten overnachten (zo'n voorstel is typisch iets voor Mosselman), werd verontwaardigd afgeketst: Jules slaapt bij Minimossel! Ik mocht nog van geluk spreken dat ik er ook nog bij mocht tot hij sliep, zoals ik nog steeds elke avond doe.

Hoe blij Minimossel ook is met z'n logé, ik ben dat zelf iets minder. Eerst en vooral bezorgt het me al wat stress dat vooraan in het Jules-schriftje staat dat hij proper moet blijven. Nu heeft Jules overduidelijk al een en ander meegemaakt, en ik steek er mijn hand niet voor in het vuur dat hij een sessie in de wasmachine overleeft. En dus doe ik alle moeite van de wereld om ervoor te zorgen dat er geen vettige friethandjes, druppels melk of plakkerig fruit binnen een straal van een halve meter bij Jules geraken. En dat is geen sincecure.

Ten tweede moet ik eraan denken om foto's te nemen van Jules en de avonturen die hij beleeft. Nu neem ik geregeld foto's, maar meestal gebeurt dat heel spontaan, en nu moet ik er dus echt aan dénken en dat lukt niet altijd even goed. Gelukkig heb ik intussen toch al wat bruikbaar beeldmateriaal vergaard, en het weekend is nog niet om.

Een derde reden voor mijn lauwe enthousiasme, is hoe gewoontjes ons weekend tot nu toe geweest is. Ik heb in het Jules-schriftje gelezen wat de andere kindjes zoal met Jules hebben gedaan: naar de speeltuin, naar de stad lekkere smoothies drinken, bij vriendjes gaan spelen, naar een babyborrel, naar de dierentuin, naar het bos... Jules is met ons eventjes naar de buurtsupermarkt geweest, en we zijn een pannenkoek gaan eten gisteren (dat is toch al wel wat). Vandaag wou ik een leuke wandeling gaan maken, maar wegens heel snel koude voetjes bij beide kinders en ook heel snel traantjes bij beide kinders wegens vermoeidheid, is dat niks geworden en waren we heel snel weer thuis. Waar beide kinders nu liggen te slapen (net als Mosselman), dus veel valt er voor Jules niet te beleven. En al zeker niet in de koffer van de auto, waar hij intussen toch al een dik uur ligt. Och, zo wordt hij toch al niet vuil. Dat is dan al één zorg minder.